brzydkie toto i ma male oczy xD głosów
nieposłuszny
śliczny!!!!!!!!
towarzska przylepka dla kazdego, bez wzgledu na twoj wiek, plec, jadlospis, etc.fantastyczny przyjaciel na wiecieczke w gory i na wyjscie do miasta.
Łagodny i tolerancyjny wobec ludzi i zwierząt
spokojny, radosny piesek, przylepa
Niehałaśliwy głosów
Nadaje się dla niedoświadczonych właścicieli
gdy sobie kogoś upatrzy to inni nie skuszą jej nawet wędliną

Rottweilers are among the most highly prized dogs for herding cattle, sheep and other animals and are also popular for their guard dog abilities and for use in helping disabled people with their everyday lives. Rottweilers have also been trained to assist in the apprehension of lawbreakers and fugitives and, under most conditions, makes a great pet.
The Rottweiler species dates back to A.D. 74, when the Romans overtook and conquered a small farming community in what is now Germany. The town, Rottweil, had several large mastiffs which were used to help manage livestock. The roman army also brought in their dogs which they also used to keep their livestock from straying. These Roman dogs herded the cattle which the armies took along on their quests for land and riches. These cattle fed the soldiers and supplied other items such as milk and leather for making sandals and other clothing items.
Inevitably, these two separate breeds intermingled....resulting in a strong, better looking, and much quicker dog. Both the Roman soldiers and the townspeople saw the added benefits of this more attractive, powerful dog.
After the Roman army left, several Romans remained in the town of Rottweil, overseeing the breeding of this "new type" of dog. This breed, the Rottweiler, became a favorite of shepherds, farmers, and people who just wanted a nice looking dog who could offer them companionship and help in protecting themselves and their families.

Pierwszy zapis mówiący o czeskim psie canis bohemicus pochodzi z roku 1348, z czasów panowania Karola IV Luksemburskiego, a wzmianka dotyczy podarku króla dla margrabiego brandenburskiego Ludwika, którym było kilka psów myśliwskich. Pierwsze wizerunki ówczesnego czeskiego psa myśliwskiego pochodzą już z roku 1520. Do roku 1882 odmiana nosiła nazwę czeski pies, w latach 1882-1896 czeski wyżeł, zaś po roku 1896 czeski fousek. Właśnie w 1896 powstaje w Písku stowarzyszenie hodowców rasy, działające do czasów I wojny światowej. Po raz pierwszy wystawiono fouska w roku 1905 na wystawie w Wiedniu i otrzymał tam on tytuł championa. I wojna światowa spowodowała znaczny regres hodowli, do tego stopnia, że rasa stanęła na granicy zagłady. Rozpoczęto proces regeneracji fouska z obcej krwi, sprawdzając uprzednio pochodzenie psów kierowanych do hodowli na podstawie ksiąg rodowodowych (w Austrii fouski rejestrowane były jako wyżły niemieckie szorstkowłose), a jedynym, który nie korzystał w hodowli z psów z importu był Hostička, który uratował rasę od wyginięcia. W 1924 w Czechosłowacji powstał Klub Hodowców Czeskiego Fouska, który działa do dziś. II wojna światowa nie dotknęła rasy, a w 1949 na wystawie w Pradze po raz pierwszy zaprezentowano fouska w pokaźnej ilości. 21 maja 1963 wzorzec rasy został zatwierdzony przez FCI.
Głowa: nieco wąska i długa, kufa trochę dłuższa do mózgowiowej części głowy (ewenement wśród wyżłów i jeden ze znaków rozpoznawczych), krawędź czołowa umiarkowana, ale wyraźnie zaznaczona (drugi znak rozpoznawczy), grzbiet nosa nieco wysklepiony. Barwa nosa zawsze ciemnobrązowa.
Tułów: klatka piersiowa owalna, z dobrze rozwiniętą dolną częścią. Kłąb wyraźnie zaznaczony, grzbiet krótki, zad miernie spadzisty, ogon kopiowany.
Kończyny przednie: łopatki dobrze umięśnione i ukośnie osadzone, z ramionami tworzą kąty otwarte. Podramię pionowe, śródręcze krótkie, pionowo ustawione. Łapy zaopatrzone w pazury koloru ciemniejszego lub czarnego.
Kończyny tylne: uda szerokie, podudzie skierowane skośnie ku tyłowi, staw skokowy nie za wysoki, śródstopie prawie pionowo ustawione. Ewentualne wilcze pazury muszą zostać usunięte.
Ruch: mechanika regularna w kroku i kłusie, linia grzbietu w ruchu niezmieniona, a ślady łap i stóp pokrywają się w kłusie. Składają się na nią trzy rodzaje włosów: miękkie i gęste włosy podszerstka długości 1,5 cm, zapobiegające przenikaniu wody (liniejące w lecie), twarde i elastyczne włosy pokrywowe długości 3-4 cm oraz twarde i proste włosy szczeciniaste długości 5-7 cm. Włos na przedniej stronie nóg jest krótszy, a na tylnej dłuższy, układający się w tzw. pióro. U dołu policzków i na faflach włosy tworzą charakterystyczną brodę.

Field Spaniel - jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych. Zaklasyfikowana do sekcji płochaczy.
Wyglądem Field Spaniel przypomina cocker spaniela angielskiego, lecz jest od niego bardziej masywny i o wiele mniej znany. Umaszczenie jest jednobarwne brązowe lub czarne, spotykane jest też podpalane. Wykorzystywany do pracy jako pies myśliwski na naturalnych, nie zmienionych przez człowieka terenach. Wytrzymały, o dobrym węchu jest także psem rodzinnym. Średnia długość życia psów tej rasy wynosi ok. 12 lat.

Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki "Bullenbeisser" (Bulldog), jak i zarówno "Hatz-and Saurüden" (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z Greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne.
Żółty - jasno-złoto-żółty do nasyconego żółto-złotego; pożądana jest czarna maska.
Pręgowany - barwa zasadnicza jasnożółta do złoto-żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber; pożądana czarna maska.
Arlekin - (biało czarny) barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane, intensywnie czarne plamy. Do arlekinów zaliczane bywają także dogi o umaszczeniu merle - tzw. szare arlekiny - na szarym tle występują plamy różnej wielkośći od koloru białego, poprzez szary, lekko brązowy do czarnego. Tego typu umaszczenie jest nieakceptowalne przez wzorzec.
Czarny - błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszcza się białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe. Do czarnych zaliczane są również tzw. platten (płytowe) - dogi z białym kolorem podstawowym i dużymi czarnymi płatami
Błękitny - czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach. Scooby Doo - tytułowy bohater filmu animowanego to dog niemiecki.
Saba - w ekranizacji z 1976 roku pies bohaterów W pustyni i w puszczy jest dogiem niemieckim maści żółtej, choć w powieści Sienkiewicza Saba jest mastifem.
Ferdynand Wspaniały (autor: Ludwik Jerzy Kern) - to "uczłowieczony" żółty dog niemiecki.
Praktycznie w każdej ekranizacji "Psa Baskerville’ów" (autor: Sir Arthur Conan Doyle) występuje czarny dog niemiecki. Rola ta jednak buduje niewłaściwy wizerunek rasy - dogi niemieckie "dostawały" tę rolę ze względu na wygląd (szczególnie osobników czarnej maści), a nie ze względu na ich łagodny charakter.
Batman - pies Bruce’a (Batmana)
Protazy - dog błękitny, pies Pana Samochodzika w powieści Pan Samochodzik i tajemnica tajemnic (autor: Zbigniew Nienacki)
Robin - dog arlekin, pies Pana Samochodzika w powieści Pan Samochodzik i czlowiek z UFO (autor: Zbigniew Nienacki)
Astro - ulubieniec Jetsonów - to dog niemiecki
Sonia - pies państwa Karpielów w filmie "Poszukiwany, Poszukiwana" Stanisława Barei

Rasa wywodzi się z Niemiec, a jej nazwa pochodzi od nazwiska Karla Fryderyka Louisa Dobermanna (1834 - 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również lekarzem, poborcą podatkowym, policjantem i oprawcą. Nigdzie nie odnotowano jakich ras użył do stworzenia dobermana, ale były to prawdopodobnie: owczarek, rottweiler, wyżeł niemiecki, oraz być może beauceron z wyżłem weimarskim. W celu uszlachetnienia rasy w późniejszych latach, dobermana skrzyżowano z terrierem manchesterskim i greyhoundem, co poprawiło jego walory fizyczne oraz sylwetkę. Wyhodowane psy często były używane jako psy stróżujące i policyjne. Liczne stosowanie ich w służbie policyjnej doprowadziło wówczas do nadania im przydomka "psy żandarmów". W łowiectwie były używane przeważnie do zwalczania dzikich drapieżników.Najczęściej spotykanymi odmianami umaszczenia są: czarny - podpalany oraz czekoladowy i czekoladowy - podpalany. FCI nie dopuszcza innych odmian kolorystycznych, jednak istnieją dobermany: błękitne, izabelowate, białe. Sierść powinna być krótka, gęsta i ściśle przylegająca do ciała psa. Podszerstek jest niedopuszczalny.Dobermany mają dość wrażliwy układ pokarmowy, na ogół to pies zdrowy - późno starzejący się. Miewa problemy z systemem trawienia, niektóre psy (zwłaszcza brązowe) maja skłonność do alergii skórnych. Dobermany, podobnie jak inne psy o posturze i charakterze sportowca, mogą mieć zwłaszcza w młodości problemy z układem sercowo-oddechowym i nie powinny być zbyt forsownie ćwiczone. Brak podszerstka i delikatna skóra sprawiają, że pies ten zimą w naszym klimacie stosunkowo łatwo marznie i potrafi się przeziębić.
Jego krótki, twardy i ścisłe przylegający do skóry włos nie wymaga wiele pielęgnacji. Trzeba koniecznie pamiętać o czyszczeniu uszu (zwłaszcza o zwierząt o uszach nie kopiowanych), przycinaniu pazurów (jeśli nie ściera ich sobie biegając) oraz o zapobieganiu powstawania kamienia nazębnego.

Chesapeake Bay Retrievery są przyjacielskie, inteligentne, posłuszne, czujne i energiczne. Lubią pływać, z natury bywają uparte i niezależne, ale dobrze wyszkolony umie być zdyscyplinowany. Zawsze chętny do pracy, choć nie tak łatwy do ułożenia jak labrador. Rekompensuje to ogromnym zapałem, z jakim wykonuje wszelkie polecenia. Oddany potrzebuje bliskiego kontaktu z rodziną. Wobec obcych jest powściągliwy. Sprawdza się w roli psa stróżującego. Bywa agresywny wobec obcych psów.Pielęgnacja sierści u psów wystawowych i nie wystawowych tej rasy jest podobna i wymaga odpowiednich narzędzi do trymowania, wyczesywania, degażowania oraz masowania sierści. Oczy i uszy wymagają regularnej kontroli i w razie potrzeby delikatnego oczyszczania. Systematyczna praca pielęgnacyjna pomaga uzyskać kontrolę nad zachowaniem psa podczas wyczesywania i pozwoli uniknąć sytuacji, kiedy nie pozwala zająć się niektórymi partiami ciała i zmusza do ich ominięcia.
Jest kilka miejsc u psów sportowych, gdzie martwy włos ma tendencję do utrzymywania się: przód barków oraz przód przednich i tylnych łap.