Zamieszkuje
lasy,
równiny,
tereny bagienne oraz
góry. Potrzebuje, jako gatunek
o skłonnościach terytorialnych, dużych przestrzeni. Zwykle terytorium zajmowane przez
watahę to 100-300 km²
[1], ale wielkość ta zależy od dostępności pokarmu i terenu. Może występować współużytkowanie części terenu przez dwie konkurujące watahy
[2]. Wilk jest wytrwałym wędrowcem, potrafi w ciągu dnia pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów. Stada wilków liczą do 20 osobników, zwykle jednak są znacznie mniej liczne, będąc grupą rodzinną składającą się z pary rodzicielskiej, młodych i ewentualnie części wilków z poprzedniego
miotu. Watahy mają ściśle określoną
hierarchię wewnętrzną. Wilki mają rozwinięty system komunikowania się przy pomocy
mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych –
feromonów i własnych odchodów (znakowanie). Żywią się głównie średniej i dużej wielkości
ssakami kopytnymi (
jelenie,
dziki,
sarny), nie gardząc mniejszymi zwierzętami czy
padliną, a jeśli stado jest duże, wspólnie polują także na większe ssaki lub ich stada. W sprzyjających warunkach chętnie zjadają
ryby[3]. Przy braku pożywienia, lub w okresie wychowywania młodych, zdarza im się atakować
zwierzęta hodowlane.
Dawniej wilki były szeroko rozprzestrzenione, lecz ekspansja człowieka wpłynęła na ograniczenie ich
populacji. Obecnie w większości państw objęto je
ochroną gatunkową. Podejmuje się próby
reintrodukcji tego gatunku, na najszerszą skalę w
USA, ale także w
Europie.
Wilk od początku był i jest nadal obecny w ludzkiej
kulturze. Na ogół w kontekście negatywnym, jako drapieżca, zabójca lub wcielone zło, wzbudzające powszechny lęk. Z drugiej strony, podziwiana jest wilcza niezależność, siła i wytrwałość. Ostatnio, na skutek wzrostu świadomości
ekologicznej, postrzeganie wilka ulega stopniowej poprawie, miejsce strachu zaczyna zajmować zrozumienie jego roli w
ekosystemie.Wilk szary zamieszkuje
Azję oraz północne tereny
Europy i
Ameryki Północnej.
Najwięcej wilków żyje w
Kanadzie (50 tys.), w
Rosji (30 tys.) i na terenie
Alaski (5–7 tys.). W
Europie najwięcej wilków występuje w
Rumunii (ok. 2,5 tys.). Spotykane są też one na
Półwyspie Skandynawskim, w
Polsce,
Ukrainie,
Słowacji, we
Włoszech i w innych krajach.
W Polsce najwięcej wilków żyje w województwach:
podkarpackim,
małopolskim,
podlaskim, a także w niewielkiej liczbie na terenie innych województw. Największą
ostoją wilków są
Karpaty i
Pogórze Karpackie (184–214 osobników), następnie
Roztocze (72–93 osobniki) oraz puszcze północno-wschodniej Polski (172–211 wilków). Tereny na zachód od
Wisły są zasiedlane przez wilki w dużym rozproszeniu, i poza wilkami z
Puszczy Noteckiej, gdzie bytuje ich kilka, nie ma tam stałej populacji tych zwierząt. Ciągle występuje też proces
migracji, który powoduje, że wilki pojawiają się na terenie Polski zachodniej, jak i przechodzą z Polski na teren Niemiec. Z kolei do Polski przechodzą wilki z obszaru
Słowacji,
Ukrainy czy
Białorusi.[
potrzebne źródło]
Do niedawna liczbę polskich wilków szacowano na 1070
[4] osobników wilka europejskiego (Canis lupus lupus), jednak rozpoczęta w
2000 na terenie północno-wschodniej Polski, a od
2001 ogólnopolska inwentaryzacja zwierząt wykazała, iż liczba ta jest zawyżona. Z przeprowadzonych przez naukowców i leśników badań wynika, że w 2001 roku w Polsce było 463–564 wilków
[5]. Różnice szacunków wynikły z metodyki i skali badań. Wcześniej analizowano znacznie mniejsze jednostki przestrzenne, co w połączeniu z faktem, iż wilki zajmują dość znaczne terytoria, owocowało kilkakrotnym liczeniem tych samych osobników. W tych samych badaniach stwierdzono, że na zachodzie Polski populacja wilków wyraźnie maleje, co przypisuje się
kłusownictwu oraz ograniczeniom w swobodnym przebywaniu większych przestrzeni spowodowanym m.in. przez drogi szybkiego ruchu czy obszary zabudowane.
Według danych
Zakładu Badania Ssaków PAN, liczebność wilków w Polsce w sezonie 2006/2007 oszacowano na 384–598 osobników
[6].Wilk występuje w
lasach, na
równinach,
pustyniach, w
terenach górskich i
bagiennych. Jest gatunkiem terytorialnym. Wyznacza rewir, do którego nie dopuszcza osobników nie należących do watahy. W głębi rewiru, w miejscu najbardziej niedostępnym, urządza legowisko. Jest drapieżnikiem i do swojego życia potrzebuje średnio ok. 1,3 kg mięsa (wraz z kośćmi i skórą) dziennie. W naturze żywi się drobnymi zwierzętami (
gryzonie,
zające,
borsuki,
ptaki,
bezkręgowce), ale także – o ile warunki i liczebność stada na to pozwala – dużymi zwierzętami kopytnymi. Najczęściej poluje na
jelenie, nieco rzadziej wybiera
sarny,
dziki i
łosie. W normalnych warunkach duży wilk z ras północnych może zjeść jednorazowo do 10 kg
[8], jednak jest to zwykle związane z wcześniejszą, kilkudniową głodówką. Uzupełnieniem jego diety są
owoce i
runo leśne. Ich system pokarmowy jest dopasowany do diety mięsnej i różni się od tego, który mają psy domowe (nieco krótszy przewód pokarmowy, wyższa kwasowość, wyższa efektywność trawienia).
Główne składniki diety zależą od bazy pokarmowej. Wilki dość elastycznie dostosowują się do dostępnych pokarmów, jednak ich wymogi energetyczne wymuszają polowanie na duże
ssaki; chociaż np. zdrowe
żubry czy
bizony nie są zagrożone. Także w przypadku innych zwierząt (np. łosie czy jelenie), zdrowe zwierzęta zostają zabite czy też poważnie ranne tylko w wypadku co 20. ataku wilków. Pozostałe ataki kończą się rezygnacją lub wręcz odniesieniem ran przez wilka. Wilk jako drapieżnik prowadzi więc
selekcję i usuwa z populacji głównie osobniki chore, słabe albo mało doświadczone, nie chronione przez grupę osobników starszych.Stado wilków (wataha) składa się przeważnie z kilku, przeciętnie 6-8 osobników. Na Alasce i w północno-zachodniej Kanadzie spotykano watahy liczące do 20 osobników
[9]. Watahy obserwowane w Polsce liczą od 2 do 10, najczęściej 4-5 osobników
[1].
Watahą dowodzi najsilniejsza para (tzw.
para alfa – basior i wadera), która jako jedyna ma prawo się rozmnażać. Resztę watahy tworzą zwykle osobniki z nimi spokrewnione. Każdy wilk w stadzie ma ściśle określone miejsce, wyznaczające m.in. kolejność jedzenia zdobyczy. Zależności te podkreślane są przez rozbudowany system gestów dominacji (m.in. podniesiony ogon i uszy) i poddaństwa (np. skulony ogon, kładzenie się na grzbiecie). Poza hierarchią znajdują się młode, którymi opiekuje się cała wataha. Młode samce po osiągnięciu dojrzałości czasem są przepędzane przez parę alfa, by nie zagrażały ich dominacji. W społeczności wilków każdy z nich pełni określoną funkcję. W związku z tym możemy wyróżnić specjalistów od węszenia niebezpieczeństwa,szukania tropów, zabijania łupu, chronienia dzieci pary alfa,przedniej straży na polowaniu. Od wymierzania kar jest zastępca przywódcy. Nie jest on lubiany przez pozostałe wilki w związku z czym nigdy nie zostaje samcem alfa.Wymierzanie kar odbywa się zawsze w sposób symboliczny. Wilk-zastępca otwiera szeroko pysk w który wkłada swoją głowę winowajca.Wilki używają do porozumiewania się między sobą różnych sygnałów dźwiękowych: wycia, szczekania, warczenia, skomlenia i pisków.
Szczekanie używane jest do ostrzeżenia obcych osobników, że zbliżyły się za bardzo do nory lub zdobyczy. Warczenie, tak jak u psów, jest oznaką agresji. Wilki skomlą, okazując uległość lub prosząc o coś (np. o dostęp do jedzenia). Piski towarzyszą wilczej zabawie.
Wycie służy do komunikacji między osobnikami i zacieśnianiu więzów grupy. Wilki wyją, by oznajmić innym swoje położenie, kończą w ten sposób udane polowanie lub odstraszają intruza.W czasie wycia panuje tak przyjazna atmosfera, że nikomu nic złego stać się nie może. Dotyczy to także ludzi,o czym na własnej skórze przekonała się kanadyjska badaczka wilków Lois Crisler.
[10]Wilki wyją zazwyczaj wieczorem i wcześnie rano.Dźwięk jest jednostajny, trwający od kilku do kilkunastu sekund, często powtarzany (sesja może trwać do 2 minut).
Wycie stada zaczyna się od pojedynczego głosu samca, po czym dołączają do niego kolejne osobniki. Wycie szczeniąt przypomina raczej skomlenie i skowyt. Wycie słychać zazwyczaj z odległości 2 – 3 km.
Wilcze szczekanie różni się znacznie od dźwięku wydawanego przez psy. Jest cichsze, monosylabowe, przypominające nieco dźwięk "wuff". Wilki chowane wśród psów z czasem zaczynają szczekać w taki sam sposób, jak ich udomowieni krewniacy.
Wycie wilka ?/
i Wilki do komunikowania się używają także skomplikowanego języka ciała opartego na subtelnych znakach i sygnałach.
Dominacja – dominujący wilk stoi na sztywnych nogach. Ogon jest wyprostowany i uniesiony. Uszy postawione, sierść nieco nastroszona. Często patrzy prosto w oczy innym wilkom lub wspina się na nie.
Poddaństwo (aktywne) – całe ciało "obniżone", wygięte w łuk, wargi i uszy opuszczone, poddany wilk liże pysk dominanta szybkimi ruchami języka, z opuszczonym zadem. Ogon położony nisko, często podwinięty między tylne łapy.
Poddaństwo (pasywne) – wilk kładzie się na grzbiecie odsłaniając delikatny brzuch i gardło. Łapy skierowane do ciała. Zwierzę często skomle.
Złość – uszy postawione, futro zjeżone. Uniesione wargi ukazują zęby. Grzbiet może być wygięty, zwierzę warczy.
Strach – uszy przylegają do głowy, ogon między nogami. Wilk kuli się. Może skomleć lub szczekać.
Obrona – ciało przy ziemi, uszy położone.
Atak – futro zjeżone. Wilk warczy i przykuca.
Zrelaksowanie – uszy położone, wilk wypoczywa leżąc na brzuchu lub boku. Może machać ogonem.
Napięcie – ogon nieruchomy, położony, wilk może przykucnąć.
Zadowolenie – energiczne machanie ogonem, język może zwisać z pyska.
Polowanie – wilk jest spięty, ale jego ogon prosty, w jednej linii z ciałem.
Zabawa – machanie ogonem, wilk jest ruchliwy, skacze, biega. Często opuszcza przednią część ciała na sztywnych łapach
Pierwszy zapis mówiący o czeskim psie canis bohemicus pochodzi z roku 1348, z czasów panowania Karola IV Luksemburskiego, a wzmianka dotyczy podarku króla dla margrabiego brandenburskiego Ludwika, którym było kilka psów myśliwskich. Pierwsze wizerunki ówczesnego czeskiego psa myśliwskiego pochodzą już z roku 1520. Do roku 1882 odmiana nosiła nazwę czeski pies, w latach 1882-1896 czeski wyżeł, zaś po roku 1896 czeski fousek. Właśnie w 1896 powstaje w Písku stowarzyszenie hodowców rasy, działające do czasów I wojny światowej. Po raz pierwszy wystawiono fouska w roku 1905 na wystawie w Wiedniu i otrzymał tam on tytuł championa. I wojna światowa spowodowała znaczny regres hodowli, do tego stopnia, że rasa stanęła na granicy zagłady. Rozpoczęto proces regeneracji fouska z obcej krwi, sprawdzając uprzednio pochodzenie psów kierowanych do hodowli na podstawie ksiąg rodowodowych (w Austrii fouski rejestrowane były jako wyżły niemieckie szorstkowłose), a jedynym, który nie korzystał w hodowli z psów z importu był Hostička, który uratował rasę od wyginięcia. W 1924 w Czechosłowacji powstał Klub Hodowców Czeskiego Fouska, który działa do dziś. II wojna światowa nie dotknęła rasy, a w 1949 na wystawie w Pradze po raz pierwszy zaprezentowano fouska w pokaźnej ilości. 21 maja 1963 wzorzec rasy został zatwierdzony przez FCI.
Field Spaniel - jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych. Zaklasyfikowana do sekcji płochaczy.
Rasa wywodzi się z Niemiec, a jej nazwa pochodzi od nazwiska Karla Fryderyka Louisa Dobermanna (1834 - 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również lekarzem, poborcą podatkowym, policjantem i oprawcą. Nigdzie nie odnotowano jakich ras użył do stworzenia dobermana, ale były to prawdopodobnie: owczarek, rottweiler, wyżeł niemiecki, oraz być może beauceron z wyżłem weimarskim. W celu uszlachetnienia rasy w późniejszych latach, dobermana skrzyżowano z terrierem manchesterskim i greyhoundem, co poprawiło jego walory fizyczne oraz sylwetkę. Wyhodowane psy często były używane jako psy stróżujące i policyjne. Liczne stosowanie ich w służbie policyjnej doprowadziło wówczas do nadania im przydomka "psy żandarmów". W łowiectwie były używane przeważnie do zwalczania dzikich drapieżników.Najczęściej spotykanymi odmianami umaszczenia są: czarny - podpalany oraz czekoladowy i czekoladowy - podpalany. FCI nie dopuszcza innych odmian kolorystycznych, jednak istnieją dobermany: błękitne, izabelowate, białe. Sierść powinna być krótka, gęsta i ściśle przylegająca do ciała psa. Podszerstek jest niedopuszczalny.Dobermany mają dość wrażliwy układ pokarmowy, na ogół to pies zdrowy - późno starzejący się. Miewa problemy z systemem trawienia, niektóre psy (zwłaszcza brązowe) maja skłonność do alergii skórnych. Dobermany, podobnie jak inne psy o posturze i charakterze sportowca, mogą mieć zwłaszcza w młodości problemy z układem sercowo-oddechowym i nie powinny być zbyt forsownie ćwiczone. Brak podszerstka i delikatna skóra sprawiają, że pies ten zimą w naszym klimacie stosunkowo łatwo marznie i potrafi się przeziębić.
Chesapeake Bay Retrievery są przyjacielskie, inteligentne, posłuszne, czujne i energiczne. Lubią pływać, z natury bywają uparte i niezależne, ale dobrze wyszkolony umie być zdyscyplinowany. Zawsze chętny do pracy, choć nie tak łatwy do ułożenia jak labrador. Rekompensuje to ogromnym zapałem, z jakim wykonuje wszelkie polecenia. Oddany potrzebuje bliskiego kontaktu z rodziną. Wobec obcych jest powściągliwy. Sprawdza się w roli psa stróżującego. Bywa agresywny wobec obcych psów.Pielęgnacja sierści u psów wystawowych i nie wystawowych tej rasy jest podobna i wymaga odpowiednich narzędzi do trymowania, wyczesywania, degażowania oraz masowania sierści. Oczy i uszy wymagają regularnej kontroli i w razie potrzeby delikatnego oczyszczania. Systematyczna praca pielęgnacyjna pomaga uzyskać kontrolę nad zachowaniem psa podczas wyczesywania i pozwoli uniknąć sytuacji, kiedy nie pozwala zająć się niektórymi partiami ciała i zmusza do ich ominięcia.
Rasa chow-chow jest pochodzenia mongolskiego, znana jest już od ponad 2000 lat, ale została opisana dopiero w 1903 roku przez American Kennel Club. Rasa ta kiedyś była używana do polowań na wilki, gdyż chow-chow’y mają długą sierść około 10 cm, posiadają również grubą skórę około 3-4 mm, a do tego są bardzo zawzięte. Ze względu na ich wytrzymałość, siłę i odporność na trudne warunki pogodowe wykorzystywano je również jako środek transportu w górach Tybetu.Lubią być w centrum zainteresowania. Mają dobry kontakt z ludźmi. Są spokojne, lubią spacery. Dorosłe psy już nie wiedzą co to zabawa. Osobniki tej rasy nie potrafią się bawić jak szczeniaki, czy przedstawiciele innych ras. Suki bywają agresywniejsze i bardziej szczekliwe. Nie nadają się na szkolenie. Są doskonałymi stróżami.Chow-chow’y mają jednolite ubarwienie sierści, występujące w kolorze: rudym, czarnym, białym, kremowym i niebieskim. Sierść psów tej rasy jest gęsta, puszysta i dwuwarstwowa. Charakterystyczną cechą tej rasy jest czarno-niebieski język, dziąsła i podniebienie. Ich gęsta i puszysta sierść powoduje grubszą i odstraszającą sylwetkę.
Spotykana barwa umaszczenia może być biała, złota we wszystkich odcieniach, szara, czerwona, czarna z ciemną kufą, jednolita bądź łaciata oraz pręgowana i płaszczowa. Niedopuszczalna jest maść czekoladowa bądź niebieska.Psa tego cechuje dostojny spokój oraz dość duża rezerwa wobec obcych. Jest powściągliwy, dumny i pewny siebie. W walce jest przeciwnikiem bezkompromisowym , silnym i odważnym. Ma doskonały wzrok, gorszy węch. Jest wierny i skłonny bronić swego właściciela w razie potrzeby.Przyjemny oraz łagodny pies do trzymania w domu pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniego wybiegu. Chart ten powinien mieć także możliwość wyładowania swojego temperamentu na wyścigach lub coursingu.
Charty charakteryzują się smukłym, wydłużonym ciałem, delikatną głową, długimi kończynami oraz pojemną klatkę piersiową, której potrzebują jako psy osiągające duże szybkości. Pysk mają wydłużony, uszy długie, wąskie, stojące do połowy. Większość chartów posiada sierść krótką i delikatną. Spokrewniony z chartami jest szpic[potrzebne źródło].
Zamieszkuje lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry. Potrzebuje, jako gatunek o skłonnościach terytorialnych, dużych przestrzeni. Zwykle terytorium zajmowane przez watahę to 100-300 km²[1], ale wielkość ta zależy od dostępności pokarmu i terenu. Może występować współużytkowanie części terenu przez dwie konkurujące watahy[2]. Wilk jest wytrwałym wędrowcem, potrafi w ciągu dnia pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów. Stada wilków liczą do 20 osobników, zwykle jednak są znacznie mniej liczne, będąc grupą rodzinną składającą się z pary rodzicielskiej, młodych i ewentualnie części wilków z poprzedniego miotu. Watahy mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną. Wilki mają rozwinięty system komunikowania się przy pomocy mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych – feromonów i własnych odchodów (znakowanie). Żywią się głównie średniej i dużej wielkości ssakami kopytnymi (jelenie, dziki, sarny), nie gardząc mniejszymi zwierzętami czy padliną, a jeśli stado jest duże, wspólnie polują także na większe ssaki lub ich stada. W sprzyjających warunkach chętnie zjadają ryby[3]. Przy braku pożywienia, lub w okresie wychowywania młodych, zdarza im się atakować zwierzęta hodowlane.
Głowa: jest długa, ale proporcjonalna do wymiarów psa. Kufa mocna, jej długość powinna być taka sama jak długość mózgoczaszki.
Sylwetka pudla miniaturowego jest kwadratowa lub lekko prostokątna, o harmonijnej, proporcjonalnej budowie.
Historia tej rasy sięga ponad 150 lat. Rasą, która po części stworzyła obecnego pit bulla był buldog. Dawniej buldog był zwinnym i muskularnym psem, bardzo przypominającym dzisiejszego pit bulla. W wielu amerykańskich książkach o tej rasie występuje on właśnie pod nazwą buldog. Jednak większość źródeł nie potwierdza tej teorii, ponieważ istnieją dowody na to, że pit bull to krzyżówka buldoga z terrierami. Powodem krzyżowania tych ras była chęć uzyskania idealnego psa do walki, czyli połączenia wytrzymałości, siły i odporności na ból buldoga z zaciętością i szybkością terierów.
Pekińczyk jest rasą wyhodowaną w Mandżurii. Do połowy XIX wieku rasa ta znana była wyłącznie w Chinach, gdzie pekińczyki hodowane były jako psy świątynne. Według chińskich wierzeń drobna budowa pekińczyka pozwalała mu łatwo gonić i chwytać pojawiające się w świątyniach demony, a ich waleczne serce - bez trudu stawiać czoła nawet najpotężniejszym złym duchom. Inna legenda wspomina, że pekińczyki miały być owocem miłości lwa do małpki, który to związek został pobłogosławiony przez samego Buddę. Po lwach pekińczyki miały odziedziczyć swoją szlachetność, a po małpce - nietypowy krok. Psy powstałe z tego związku towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy.
Pies bardzo aktywny, pojętny, świetnie się szkoli, sprawdzający się w psich sportach tj. agility, idealny dla ludzi aktywnych, lubiących spacery czy jazdę na rowerze. Tervueren to również świetny pies rodzinny, bardzo przywiązany i oddany. Nadaje się zarówno do domu z ogrodem jak i do mieszkania. Nie nadaje się do trzymania w kojcu, musi mieć dużo kontaktu z ludźmi, z innymi psami. Jeśli nie mamy dużo czasu dla psa,a chcemy, aby przebywał na zewnątrz, to lepiej kupić 2-3 belgi i wtedy zajmą się sobą (pies jest zwierzęciem stadnym). Rasa ta jest z natury nieufna wobec obcych, nie rzuci się w objęcia obcej osoby zanim jej nie pozna. Szczenięta wymagają bardzo starannej socjalizacji, zwłaszcza w okresie pierwszych 3-4 miesięcy życia.Psy tej rasy mogą być szkolone w bardzo szerokim zakresie. Często spotykane są na agility, można je spotkać na frisbee, doskonałe do szkolania na posłuszeństwo czy jako pies tropiący. W Szwecji można je spotkać w zaprzęgu.
Cocker spaniel angielski został wyhodowany jako pies myśliwski do wypłaszania ptactwa łownego.
Petit Basset Griffon Vendéen to miniaturowy basset o proporcjonalnie zmniejszonych wymiarach, który zachował pasję łowiecką, żywe usposobienie i werwę. Obecnie używany jest do polowań na zające i króliki.
Rasa ta, jak wskazuje nazwa pochodzi ze Szkocji, gdzie była używana od bardzo dawna. Psy podobne do współczesnych collie występowały w tych rejonach już w XVI wieku. Na drodze wieloletnich krzyżowań i selekcji hodowlanych udało się uzyskać cechy podobne do tych jakie prezentuje obecny wzór rasy. Collie krzyżowane były przede wszystkim z seterami. Możliwe, że współczesne collie mają w sobie domieszkę krwi charta rosyjskiego oraz nowofundlanda[potrzebne źródło]. Po raz pierwszy owczarka szkockiego zaprezentowano na oficjalnej wystawie psów rasowych w 1860 roku w Birmingham w Anglii. Psy nosiły wtedy szatę koloru czarnego lub czarno-białego. Na 1871 rok datuje się pojawienie i rozwój popularności śniadego umaszczenia. Pierwszym collie o takim właśnie umaszczeniu był OLD COCKIE. Pierwszy collie marmurkowy urodził się w 1873 roku. Pierwsze owczarki szkockie w Polsce pojawiły się w 1924 roku.Owczarki szkockie to psy z natury łagodne, prawie nigdy agresywne. Wobec obcych nieufne. Energiczne, wesołe i skore do zabawy oraz pracy. Lubią dużą przestrzeń i dużo ruchu, ale aklimatyzują się również w mieszkaniach. Towarzyskie, nie mogą długo pozostawać w samotności. Inteligentne, szybko się uczą. Rodzinne, przywiązują się do domowników.
Historia tej rasy nie jest do końca wyjaśniona - wiadomo, że psy te towarzyszyły plemionom nomadzkim południowej Sahary w polowaniach (m.in. Tuaregom). Dzięki swojej czujności były wykorzystywane także jako psy stróżujące. Charty afrykańskie były bardzo szanowane przez owe plemiona, miały wstęp do namiotów i były częstymi prezentami lub posagami.Psy używane do polowań, szczególnie cenne gdyż biegają niezwykle szybko i w odróżnieniu od psów myśliwskich i gończych kierują się wzrokiem nie słuchem. Ich wydłużony pysk ( kufa ) zwiększa pole widzenia.
Francuski Spaniel jest kuzynem seterów: Małego Munsterlandera i Drentse Patrijshonda. To dość stara rasa szczycąca się dług historią we Francji, jednakże niezbyt znana w innych krajach.Psy te mają mocną głowę, pożądana jest mała ilość cętek, a podpalane znaczenia są dyskwalifikujące.Usposobienie Spaniela francuskiego jest łagodne, są to inteligentne i pojętne psy.
